Historia

Tivo que agardarse a 1964 para que por fin se xuntasen os oito clubs necesarios, e que nacese así a Liga da Costa. UC Cee, SD Fisterra, CD Laxe, CD Poniente (de Carballo), SD Ponteceso, CD Porteño (da Ponte do Porto), UD San Isidro (de Quintáns-Muxía) e o CD Baio foron os oito clubs fundadores da liga costeira. O 12 de abril de 1964 xogouse o primeiro partido oficial do CD Baio, e foi en Laxe, con derrota baiesa (3-1), mais o dianteiro Pepe de Agosto tivo a honra de ser o autor do primeiro gol da historia da Liga da Costa. O mal comezo do equipo baiés provocou a mofa dos demais, que o empezaron a alcumar como o equipo do farol vermello. Pero lonxe de tomalo a mal, os baieses collérono como un orgullo e crearon o trofeo simbólico do farol vermello. Coa reacción do equipo na segunda volta, o farol foi traspasado a outros equipos que pasaron a ocupar o último posto, pero non todos o aceptaban de boa gana. Na segunda temporada, o Baio si que se fixo merecente deste “trofeo”, pero a deportividade con que se tomaba a situación fixo que mesmo se pendurase un farol pintado de vermello no autobús no que viaxaban os xogadores. Nacía así a lenda do farol vermello, que posteriormente sería incorporado no propio escudo do club, a pesar de que o Baio tan só acabou 4 veces no último posto nas 54 temporadas disputadas ata hoxe en día.

A humildade e as carencias económicas marcaron a traxectoria do CD Baio nas súas primeiras temporadas. Participar cada ano xa era un triunfo, e pouco a pouco foron deixando de competir algunha temporada os outros fundadores, pero o club baiés foi o único que seguiu aí, ano tras ano, ata converterse no Decano da Liga da Costa. O labor dos directivos foi fundamental para que o ánimo non decaese, e así convén lembrar aos presidentes dos primeiros tempos, como Manuel P. Maroño, José Mª Lema (o máis lonxevo, con 9 temporadas), Jesús Paz, José Luis López, José Díaz e Santiago Romero. Nas quince primeiras temporadas ocupou o CD Baio os postos medio-baixos da clasificación ligueira, e na Copa da Costa nunca pasou dos cuartos de final.

Na temporada 76-77 o Baio conseguiu o seu primeiro título e foi na categoría xuvenil. O campionato ligueiro da Costa ha de ter trascendencia no futuro, pois van ser estes xogadores a base dos éxitos que habían chegar na década seguinte. Xunto a eles o salto de calidade veu da man de presidentes como José Mira ‘Calabanda’ ou Julio Díaz, que apostaron por traer xogadores foráneos que marcasen a diferenza, para complementar a calidade dos rapaces que saían da canteira.

Será a temporada 1982-83 a que vai pasar á historia como a que cambiou o rumbo do CD Baio. A fichaxe do fisterrán Manín como adestrador-xogador foi a clave para que o equipo baiés pasase a ser un equipo gañador. Proclamouse campión da Liga da Costa 82-83 con superioridade sobre os seus rivais, conseguindo así o primeiro título oficial do CD Baio. Título que axiña se viu complementado co título de campión da Copa da Costa tras impoñerse na final ao Coristanco (0-1/3-1).

O título ligueiro deu dereito ao ascenso á 1ª Rexional, encadrándose no grupo 2 (con equipos da Costa, Santiago, Deza e Barbanza) na temporada 83-84. Magnífica campaña na que o club baiés foi subcampión, perdendo o título nas últimas xornadas polas “deficientes” arbitraxes sufridas nalgúns partidos, a dicir dos protagonistas. Tamén foi subcampión da Copa da Costa, tras perder incriblemente a final na prórroga co Laxe (4-2), cando gañaba por dous goles a falta de quince minutos. Con todo, o segundo posto ligueiro posibilitou o ascenso á Preferente pola renuncia a continuar nesta categoría do Perlío. Logo dunha multitudinaria asemblea de socios, decidiuse aceptar o reto de xogar na Preferente.

Moi boa primeira temporada inaugural na quinta categoría do fútbol español, cun 7º posto final. Na 85-86 o equipo estivo nos postos medio-baixos, pero logrou salvar a categoría, mentres que na Copa Galicia (competición na que participaban os clubs dos dous grupos da Preferente) o CD Baio chegou á final, mais perdeu ante o Puebla nos dous partidos (2-1/2-0). Na 86-87 mellorou a clasificación na liga, ata acabar 8º, e na Copa Galicia perdeu nos penaltis co Xuvenil de Ponteareas a posibilidade de chegar a unha nova final. A temporada 87-88 veu marcada pola morte en accidente do presidente Calabanda, pero o equipo non o notou e acabou a liga en postos intermedios, e novamente os de Ponteareas deixáronos fóra da final da Copa Galicia, ao remontar o 4-1 conseguido no Balsiño. A 88-89 foi a última das cinco temporadas que o equipo estivo na Preferente nesta década, e deixaría de estar por vontade propia porque o equipo acabara na 10ª posición, e novamente se chegara á final da Copa Galicia, na que caera co Tomiño (2-2 en Baio e derrota na volta 6-1 co equipo xa descabezado).

E é que a directiva presidida por Julio Díaz presentara a dimisión irrevogable e non había quen collese o relevo. Xa moi entrado o verán foi José Muíño o que se puxo á fronte do club, pero renúnciase a continuar na Preferente para xogar na 1ª Rexional, que na época tiña un grupo formado exclusivamente por clubs costeiros (dito doutro xeito, a Liga da Costa fora trasladada á 1ª Rexional). Boa temporada a 89-90 nesta categoría, pero insuficiente para conseguir o título, acabando na 3ª posición.

Empezaría o CD Baio a última década do século XX proclamándose campión da Liga da Costa 90-91 (incluída na 1ª Rexional), en dura loita cos veciños Nantón e Zas, e co coristanqués José Antonio Moreira no banco. Unha campaña, ademais, que supuxo o cambio de campo, coa inauguración o 24 de agosto de 1990 do Campo Platas Reinoso, situado na zona de Su a Agra (atrás quedaba o Balsiño, que non obstante seguiu usándose durante unha década máis para as categorías inferiores). Pero novamente a directiva deixaba o cargo e o club non tiña gobernantes.

Houbo que agardar unha vez máis á última hora para que aparecese un rexedor e este foi José Ramón Touriñán. A nova xunta renunciou ao ascenso á Preferente e tamén a continuar na nova 1ª Rexional (que agora pasaba de contar con tres grupos na provincia da Coruña a ter un só), e decidiu continuar na Liga da Costa, encadrada de novo na 2ª Rexional. Na 91-92 o Baio loitou polo título ata o final, pero ao remate foi 3º; e peor foron as cousas na 92-93, na que acabou 4º, pero moi lonxe do campión. Mais a parte positiva desta temporada veu da man dos xuvenís, que lograron o ascenso á Liga Galega, e que conformarán a base dos éxitos das vindeiras temporadas. Para a campaña 93-94 o equipo reforzouse para gañar a liga, pero non logrou o seu obxectivo, tendo que conformarse co segundo posto; e na Copa tamén quedou sorprendentemente eliminado polo Laxe nas semifinais. Con todo, o Baio logrou o ascenso á 1ª Rexional debido ás moitas renuncias a continuar nesta categoría.

A temporada na categoría provincial non comezou ben, pero 26 xornadas seguidas sen perder levaron ao equipo de Moncho Varela aos postos altos, para acabar proclamándose campión da 1ª Rexional 94-95 e ascendendo á Rexional Preferente.

Como xa era un costume logo de conseguir un campionato, a directiva dimite e farase cargo do club unha xunta xestora, que terá a súa fin no Nadal coa proclamación de José Gavín como novo presidente. O equipo, conformado na súa maioría polos xuvenís que acadaran o ascenso á Liga Galega, sufriu pero logrou manter a categoría. Tamén sufriu para aguantarse na 96-97, pero ao remate da liga acabou como o mellor equipo da Costa nesta temporada. A 97-98 comezou moi mal o equipo ocupando os últimos postos, pero tivo unha gran reacción na segunda volta que o deixou en postos medios da táboa clasificatoria. No verán de 1998 estiveron en vilo os afeccionados baieses pois non había quen se fixese cargo do club, e tiveron que ser á última hora os xogadores os que desen o paso á fronte con Faustino Espasandín como presidente. Non foi unha boa temporada e o equipo descendeu de categoría, poñendo fin a catro anos seguidos en Preferente (nove en total), pero coa honra de quedar por terceira temporada consecutiva como o equipo da Costa mellor clasificado. Pechaba a década o Baio xogando na 1ª Rexional, na que non tivo unha campaña mediocre, acabando na zona media-baixa.

Cunha nova directiva presidida por Jesús Souto principiaba outra temporada na 1ª Rexional, na que o equipo copiou o mostrado o ano anterior. Mellorou na campaña 01-02, achegándose aos postos altos, pero o revés veu na Copa da Costa, na que quedou eliminado nas semifinais ao perder na casa co Xallas da 3ª Rexional.  Na 02-03 o CD Baio xa se postulou como un dos grandes da categoría e loitou polo ascenso ata case o final da liga, pero rematou na 3ª posición. E de novo volvía quedar fóra nas semifinais da Copa da Costa, neste caso co Cabana. Volve de novo Faustino Espasandín á presidencia na 03-04, e o equipo sofre para manter a categoría (conseguiríase por unha carambola, coa desaparición do Cabana e Compostela B, incluídos). Pero o éxito desta temporada veu na Copa da Costa, na que chegou á final, pero non puido cun At. Minero de categoría superior (1-0/1-1). Na temporada 04-05 volveu o equipo aos postos altos, aínda que lonxe do ascenso, e coa fichaxe mediática de Radchenko chegouse a unha nova final da Copa da Costa. O rival foi o Dumbría campión da Liga da Costa, que finalmente levaría o título (1-0/1-1). A temporada 05-06, con Jesús Souto de novo na presidencia, sería a última das sete consecutivas nas que estivo na 1ª Rexional provincial. O equipo quedou clasificado no 13º posto, pero polos arrastres da categoria superior descendeu á Liga da Costa.

Co descenso á 2ª Rexional, na temporada 07-08 parecía que o Baio podía loitar pola liga, pero despois dunha boa primeira volta, ao remate quedou moi lonxe do campión, a pesar de finalizar 3º. Peor irían as cousas nas tres seguintes, nas que o equipo transitou por zonas intermedias sen aspiracións máis altas, a pesar do cambio de directiva, coa chegada primeiro de Óscar Lema e despois de Diego Díaz.

Esta década principiaba cun equipo moi novo que tivo que loitar por manter a categoría, para mellorar considerablemente ao ano seguinte, no que pelexou en postos máis altos, non chegando a ocupar os catro postos que daban dereito ao ascenso á nova 1ª Autonómica. A temporada 12-13 comezou con cambio de adestrador a piques de comezar a liga que non auguraba nada bo, pero o equipo foi a máis ao longo do campionato e estivo loitando polo título ata o final. Ao remate foi subcampión, o que lle deu dereito a xogar unha liguiña de promoción, na que superou a Agolada e Sálvora e o equipo dirixido por Félix García ascendía de novo á 1ª Autonómica.

A temporada 13-14 era unha campaña especial porque o club celebraba as súas vodas de ouro. Cunha nova directiva presidida por Chema Rei, o club celebraba o seu 50º aniversario por todo o alto, mentres que o equipo competía moi ben na 1ª Autonómica, acabando nos postos altos. Mellor foron as cousas na 14-15, na que o Baio estivo loitando polo título boa parte da temporada, pero as baixas do último tramo afastárono do ascenso e acabou 4º. A seguinte campaña comezou mal, e aínda que remontou algo o voo, os moitos arrastres que houbo este ano nesta categoría fixeron que o 13º posto non fose suficiente para evitar o descenso.

Volveu o Baio na 16-17 á 2ª Autonómica, mantendo boa parte do bloque do ano anterior. Con Pedro Gómez no banco, mantívose nos postos altos toda a temporada, pero trece vitorias consecutivas despegárono na clasificación para acabar proclamándose campión da Liga da Costa 16-17 con xornadas de antelación.